از آنجهت که موضوع حقوق بشر انسان است و هدف آن حمایت از حقوق و کرامت انسانی، استفاده جدید قدرتها از حقوق بشر کارایی و نیروی مؤثر آنرا در هاله ای از ابهام قرار داده است. نیروی مؤثری که هرگونه لغزش سیاستهای حقوقی را به سوی الگوهای مستبدانه و خودکامه و حتی الگوهای غیر دولتی رد نمی کند. حقوق بشر از یک طرف به عنوان یک ایده آل یا غایت کمال در نظر گرفته می شود و طبیعتا انتقادجویی بسیاری به دنبال خواهد داشت که ارزش و اعتبار آنرا مورد تردید قرار می دهد چون وعده بسیار می دهد و بدان عمل نمی کند و همچون کلکسیونی از حقوق الهام بخش تضادهاست و از طرفی هر یک از مفاهیم حقوق بشر فرضی به معنای نفی حقوق دیگر ابنا بشر است که بصورت انتزاعی اعمال می شود و طبیعتا چنین حقوقی مولد بی عدالتی است. بنابر این با توجه به اینکه حقوق بشر دارای یک بعد اخلاقی است و حتی بر عکس حقوق جهان شمول و نسبت به صراحت حقوقی مبهم است باید تاکید کردکه مفهوم حقوق بشر برای تضمین میانجگری بین توقعات اخلاقی که بطور مستقیم به افق جهانی بودن اشاره دارد و تاثیر بسزایی که می تواند در برخی از شرایط امکان زندگی دموکراتیک بهمراه داشته باشد باید بدنبال فضای بحت و گفتگو در بین اقوام و ملل بود که عملکرد خاص آن تضمین میانجیگری بین اخلاق حقوق و سیاست باشد. بر طبق این مفهوم این سئوال مطرح می شود که آیا استفاده جدید از حقوق بشر می تواند در ورای معیارهای حقوقی توسعه یابد و آیا مفهوم حقوق بشر امکان سازگاری و مطابقت معیارهای حقوقی با معیارهای زیست پزشکی و روانشناختی-اجتماعی را فراهم می سازد و بالاخره اینکه آیا می توان انسان و حقوق را در حقوق بشر یافت؟ اینها سئوالاتی است که این مقاله به تبیین آن می پردازد.
)