1
دکترای حقوق عمومی، دانشگاه پانتئون- سوربن (پاریس1)، مدرس دانشگاه
2
دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق عمومی، دانشگاه علم و فرهنگ، تهران
چکیده
قانون اساسی بهعنوان قانون برتر و تضمینکننده‌ی حقوق و آزادی‌های ملت، سندی است حقوقی و سیاسی و سایر قوانین و مقررات در تمامی زمینه‌ها باید براساس آن و با رعایت مفاد آن وضع شوند. در قانون اساسی ایران نیز فصلی به حقوق ملت اختصاص داده شده که یکی از حقوق مصرحه در آن، حق بر آموزش است؛ امری که دلالت بر اهمیت و حیاتی بودن این حق دارد. از آنجا که هر آزادی و حقی تا جایی محترم است که مخل آزادی دیگران و نظم عمومی نباشد، دو مؤلفه‌ی آزادی دیگران و نظم عمومی، عوامل اعمال محدودیت بر حقوق و آزادی‌ها بهشمار می‌روند. حق بر آموزش نیز از این قاعده مستثنی نیست. در این نوشتار سعی گردیده تا محدودیت‌های اعمال شده نسبت به حق بر آموزش در نظام حقوقی ایران واکاوی گردد و ادله‌ی مناسبی نسبت به عدم امکان اعمال برخی از این محدودیت‌ها ارائه شود.
)