تضمین و احترام به آزادی بیان به عنوان یک حقّ بنیادین بشری از سوی دیگران و خصوصا دولت، هرچند شاید به نگاه برخی امری بدیهی به نظر برسد، امّا اقتضای آن میکند که از پشتوانههایی در جهت تایید و توجیه خود برخوردار باشد تا آنکه با شناخت جایگاه والای آزادی بیان جدای از آنکه راه بر هرگونه تعدّی و تجاوز خودسرانه به آن مسدود میشود، قانون نیز در محدود ساختن آن خود را مبسوط الید نیافته و هرگونه اعمال محدودیت نسبت به این آزادی را امری استثنایی و نیازمند دلیل و توجیه بداند. این مقاله در صدد آن است تا با ارائه مبانی منطقی آزادی بیان از دیدگاه برخی حقوقدانان، به موضوع محدودیتهای وارده بر آزادی بیان بر اساس اسناد بینالمللی و دکترین حقوقی بپردازد.
)